Urodził się 29 kwietnia 1865 r. w Siekiernie koło Bodzentyna. Był kolegą szkolnym Stefana Żeromskiego. Ukończył gimnazjum w Kielcach, studiował zaś w Warszawie, Piotrogrodzie i Kijowie. W latach 80. związał się ze środowiskiem narodowych demokratów – wstąpił do organizacji Zet (1887), następnie do Ligi Narodowej (1889). W latach 1892-94 wraz ze Żeromskim opiekował się biblioteką w Muzeum Polskim w Raperswilu. Między 1895 a 1899 r. kierował warszawskim tygodnikiem „Głos”. W 1901 r. przeniósł się do Lwowa, gdzie objął redakcję „Słowa Polskiego” (1902-1915). W 1915 r. założył w Piotrogrodzie „Sprawę Polską”. Po powrocie do Warszawy został redaktorem naczelnym „Gazety Warszawskiej” (1918-1925). W 1925 r. stanął na czele redakcji „Myśli Narodowej” – kierował nią aż do 1939 r. W latach 1930-1935 zasiadał w Senacie RP. Zygmunt Wasilewski był nie tylko cenionym publicystą – jednym z czołowych piór obozu narodowo-demokratycznego – lecz także uznanym krytykiem literackim. Za swe studia zakresu literatury otrzymał nagrodę Akademii Umiejętności (1935, za książkę o Cyprianie Norwidzie), zaś w 1938 r. nagrodą za całokształt twórczości uhonorowała go redakcja „Prosto z Mostu”. Ostatnie lata życia spędził w Wiśle – mieszkał w willi „Pod Jaworem”. Zmarł 25 października 1948 r. Główne prace: Mickiewicz i Słowacki, Jan Kasprowicz, Norwid, Na wschodnim posterunku, O życiu i katastrofach cywilizacji narodowej, Demokracja narodowa.