Urodził się 13 lipca 1848 r., studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Wiedeńskim. Stopień doktora filozofii otrzymał w 1871 roku, zaś prawo ukończył rok później. Po studiach wrócił do rodzinnych majątków na Podolu. Aktywnie uczestniczył w życiu publicznym, szybko zyskując sławę jednej z najbarwniejszych postaci w Polsce tej epoki (mówiono o nim, iż jest polskim Oskarem Wilde). Brał udział w pracach Towarzystwa Gospodarczego we Lwowie oraz Rad Powiatowych w Stanisławowie i Tłumaczu. W 1876 r. zasiadł w Sejmie Krajowym we Lwowie, stając się jednym z czołowych reprezentantów nurtu konserwatywnego, tzw. środowiska „Podolaków”. W latach 1879-1885 i 1895-1909 był posłem w wiedeńskiej Radzie Państwa, odgrywając doniosłą rolę w funkcjonowaniu Koła Polskiego (był m.in. jego wiceprezesem 1900-04 i 1907-09 oraz prezesem 1904-06). Ceniony przez cesarza Franciszka Józefa I, który mianował go tajnym radcą dworu w 1898 r., pełnił funkcję ministra dla Galicji w latach 1906-1907, a w 1907 r. odznaczony został Orderem Żelaznej Korony I klasy. Ostatnie lata życia spędził w Wiedniu. Mimo zaangażowania w życie polityczne wiele pisał, dowodząc niepospolitej wszechstronności: pozostawił po sobie powieści (m.in. Święty Ptak, Aurelian), dramaty (np. Bohdan Chmielnicki), tłumaczenia Sofoklesa i Szekspira, prace z dziedziny historii sztuki, Historia malarstwa we Włoszech, (1892), historii kultury, Ateny, (1878), filozofii i myśli politycznej Rozstrząsania filozoficzne o podstawach pewności ludzkiej, (1893); Historia filozofii, (1894); Mesjanizm polski a prawda dziejów, (1902); Dokąd nam iść wypada?, (1910). Zaangażowany był także w prace instytucji kulturalnych i społecznych Galicji. Wykładał na Uniwersytecie we Lwowie, gdzie uzyskał tytuł docenta historii filozofii, etyki i estetyki (1894), zaś w 1896 r. został profesorem nadzwyczajnym estetyki. Jego wykłady i odczyty publiczne cieszyły się wielką popularnością. Zmarł w Wiedniu 23 marca 1909 r.