Urodził się 11 lub 14 kwietnia 1797 r. w Łączkach Kucharskich (koło Tarnowa). Uczęszczał do Rycerskiej Akademii Terezjańskiej w Wiedniu. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim. W 1821 r. uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie w Heidelbergu. W latach 1823-1824 wykładał na Uniwersytecie Wileńskim jako profesor logiki, metafizyki i filozofii moralnej, choć przez długi czas władze rosyjskie utrudniały mu objęcie tego stanowiska. Jego wykłady cieszyły się dużą popularnością, co wzbudziło podejrzliwość carskiej administracji i spowodowało usunięcie Gołuchowskiego z uniwersytetu oraz wydalenie go z Litwy. W 1824 r. został korespondentem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1826 r. osiedlił się w Garbaczu na ziemi świętokrzyskiej, z powodzeniem prowadząc podupadły w chwili jego zakupu majątek. W czasie powstania listopadowego objął stanowisko radcy Komisji Oświecenia. Po klęsce powstania skupił się na zarządzaniu gospodarstwem, choć mógł objąć katedrę we Wrocławiu. Ciągle też pracował intelektualnie, pisząc swoje najważniejsze dzieła, jedne z najbardziej kompleksowych rozpraw z pogranicza filozofii i polityki w ówczesnej myśli polskiej. Pozostający pod wpływem i ceniony przez F. W. Schellinga Gołuchowski jest uważany za jednego z twórców tzw. filozofii narodowej. Napisał m.in.: Rozbiór kwestii włościańskiej w Polsce i w Rossyi w r. 1850 (1851), Dumania nad najważniejszymi zagadnieniami człowieka, poprzedzone historycznym rozwinięciem głównych systematów filozoficznych od Kanta do najnowszych czasów (2 tomy, 1861), Filozofia i życie (wyd. 1903). Zmarł 22 listopada 1858 r. w Garbaczu.