Urodził się 10 września 1891 w Warszawie, w rodzinie inteligenckiej. Studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim, architekturę w Mediolanie, prawo w Dorpacie, nauki rolnicze w Warszawie. Podczas I wojny światowej w armii rosyjskiej, związał się z obozem J. Piłsudskiego, brał udział w organizowaniu Korpusów Polskich w Rosji i w ich działaniach. Od 1918 r. członek POW, w lutym 1918 r. na czele polskich oddziałów zajął Mińsk. W maju 1918 r. usiłował pozbawić dowództwa gen. J. Dowbór- Muśnickiego i rozpocząć walkę z Niemcami. Po wyjeździe do Kijowa objął kierownictwo POW na Rosję, Ukrainę i Białoruś. Od listopada 1918 r. w II Oddziale Sztabu Naczelnego Wodza jako zastępca, a od sierpnia 1920 r. jako jego szef (do 1923 r.). Brał udział w rokowaniach z bolszewikami w Rydze jako ekspert wojskowy. 1924-26 attaché wojskowy w Rzymie, 1928-29 poseł RP w Budapeszcie, 1929-31 w kilku kolejnych gabinetach minister skarbu, w latach 1932-36 redaktor naczelny rządowej „Gazety Polskiej” i „Polityki Narodów”. Jeden z najwybitniejszych polskich publicystów i geopolityków międzywojennego dwudziestolecia. Prawicowy piłsudczyk, po śmierci Marszałka w opozycji wobec rządzącego obozu sanacyjnego, bliski współpracownik W. Sławka, przeciwnik Becka i Rydza-Śmigłego, związany z kręgami konserwatywnymi. We wrześniu 1939 r. kierował ewakuacją złota Banku Polskiego do Francji, atakowany przez przeciwników sanacji, odsunięty od wszelkiej działalności; pomimo próśb nie otrzymał przydziału wojskowego. Po klęsce Francji, przez Hiszpanię, gdzie został na kilka miesięcy uwięziony, przedostał się do Portugalii, a następnie do USA. Osiedlił się w Nowym Jorku, gdzie rozpoczął działalność publicystyczną, głównie w „Nowym Świecie” i „Dzienniku Polskim”, krytykując linię rządu W. Sikorskiego i jego następcy S. Mikołajczyka, szczególnie zaś ustępstwa wobec ZSRS i aliantów zachodnich, domagając się prowadzenia suwerennej polityki polskiej. Przewidująco wskazywał na konsekwentną politykę Stalina wobec kwestii polskiej i nielojalność aliantów zachodnich. Ostro atakowany przez wrogów sanacji, szczególnie środowiska lewicowe, a także przez prasę amerykańską; jego działalność publicystyczna, krytyczna wobec aliantów, poddana została restrykcjom ze strony administracji amerykańskiej. Współtwórca Instytutu Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku oraz Komitetu Narodowego Amerykanów Polskiego Pochodzenia. Zmarł 3 sierpnia 1946 r. w Nowym Jorku. Publicystyka Matuszewskiego została opublikowana w Próbach syntez (1937) i Wyborze pism (1952).