Postać
Feliks Młynarski 1884-1972

Urodził się 20 listopada 1884 r. w Gniewczynie Łańcuckiej. Do gimnazjum uczęszczał w Sanoku. Ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1911 r. pod pseudonimem Jan Brzoza wydał pracę Zagadnienie polityki niepodległości. W II Rzeczypospolitej należał do czołowych ekonomistów – m.in. współpracował z Władysławem Grabskim przy reformie walutowej 1924 r., współtworzył Bank Polski SA, będąc jego wiceprezesem do 1930 r. Prowadził także działalność polityczną, m.in. w ramach Frontu Morges. W okresie międzywojennym opublikował dwie ważne książki - Człowiek w dziejach. Jednostka-państwo-naród (1936) i Totalizm czy demokracja w Polsce (1938) – w których ukazał swoją wizję polityki narodowej tzw. nacjokratyzmu, osadzoną w ówczesnych realiach rosnącej popularności systemów dyktatorskich – faszyzmu, nazizmu i komunizmu. Był przeciwnikiem etatyzmu, a jego przejawy dostrzegał także w gospodarkach uchodzących za kapitalistyczne. W czasie II wojny światowej stanął na czele utworzonego decyzją Hansa Franka Banku Emisyjnego w Polsce, który emitował pieniądze dla Generalnej Guberni (zwane potocznie „młynarkami”). Władze okupacyjne przystały na warunki Młynarskiego, aby napisy na banknotach były w języku polskim i by w nazwie banku pojawiało się słowo Polska. Przyjęcie propozycji niemieckiej poprzedziły jego konsultacje z podziemiem i rządem gen. Władysława Sikorskiego, z których strony zyskał akceptację. Mimo to po wojnie fakt bycia prezydentem Banku Emisyjnego w Polsce stał się powodem oskarżeń o kolaborację, które – mimo iż wszczęte przeciw niemu dochodzenie umorzono jeszcze w 1946 r. - utrudniły karierę akademicką Młynarskiego w PRL. Nie mógł dostać etatu profesorskiego, został natomiast dyrektorem biblioteki krakowskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej. Zmarł 13 kwietnia 1972 r. w Krakowie.