Studia prawnicze odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim, będąc uczniem W. L. Jaworskiego, po czym podjął pracę na Wydziale Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, gdzie został docentem. Podczas II wojny światowej uczestniczył w tajnym nauczaniu. Po jej zakończeniu podjął się (XII 1945) stworzenia Katedry Prawa Państwowego Uniwersytetu Wrocławskiego, którą kierował z przerwą w latach 1953-1956 (kiedy został usunięty z uczelni jako „przeciwnik nowego ustroju”) do 1971 r. Wtedy pracował w Wydawnictwie „Pax”, a wcześniej (1951) w Bibliotece Uniwersyteckiej we Wrocławiu. Został politycznie zrehabilitowany po tzw. odwilży październikowej 1956 r. W latach 1959-1960 pełnił urząd dziekana Wydziału Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1993 r. otrzymał tytuł doktora honoris causa tej uczelni. Ważniejsze prace: Polskie prawo polityczne (1947), Zarys nauki prawa państwowego (cz. 1, 1960).