Postać
Zygmunt Łoziński 1870-1932

Polski duchowny rzymskokatolicki, biskup miński w latach 1917-1925 oraz biskup piński w latach 1925-1932. Urodzony 5 czerwca 1870 Boracinie koło Nowogródka, początkowo naukę pobierał w Warszawie, aby następnie ukończyć Akademię Duchowną w Sankt Petersburgu i 23 czerwca 1895 przyjąć święcenia kapłańskie. Zaangażowany w akcje niepodległościowe 17 listopada 1898 został przez władze rosyjskie skazany i zamknięty w odosobnionym klasztorze w Aglonie na Łotwie. Po trzech latach internowania rozpoczął pracę jako duszpasterz m.in. w Smoleńsku, Rydze i Mińsku, równocześnie zostając wykładowcą Pisma Świętego języka hebrajskiego w petersburskiej Akademii Duchownej. Swoją edukację kontynuował również w Rzymie i Jerozolimie. W trakcie Wielkiej Wojny początkowo był kapelanem jeńców trafiających do niewoli rosyjskiej, a w dniu 2 listopada 1917 otrzymał nominację na biskupa mińskiego. Święcenia biskupie uzyskał 23 lipca 1918 w Warszawie. Funkcję tę pełnił do grudnia 1918, kiedy to po wkroczeniu armii rosyjskiej na teren Mińska musiał pozostać w ukryciu. W latach 1920-1925 był wielokrotnie aresztowany i więziony przez władze Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. W tym samym czasie odznaczony został również Orderem Orła Białego i Krzyżem Walecznych. 2 grudnia 1925 mianowany został pierwszym ordynariuszem nowo utworzonej diecezji pińskiej. Po długiej i ciężkiej chorobie zmarł 26 marca 1932 r. w Pińsku, będąc pochowanym w miejscowej katedrze. Jego najważniejsze dzieła to kazania, m.in.: Chrześcijańska miłość ojczyzny i praca narodowa.