Urodził się w Opatowie. Studia prawnicze podjął na Uniwersytecie Warszawskim, kontynuował je na Uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie uzyskał tytuł doktora praw. Po powrocie do Warszawy zaangażował się w działalność nielegalnych organizacji niepodległościowo-demokratycznych. Był jednym z założycieli Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, powstałego w 1887 r. Później związał się z Ligą Polską i jej kontynuacją – Ligą Narodową. Prowadził w Warszawie kancelarię adwokacką, a także wydawnictwo i księgarnię. W 1916 r. objął stanowisko dyrektora Departamentu Sprawiedliwości w Tymczasowej Radzie Stanu, a od 7 grudnia 1917 r. do 27 lutego 1918 r. był ministrem sprawiedliwości w rządzie Jana Kucharzewskiego, współtworząc niezależne polskie sądownictwo. W 1918 r. podjął się misji zorganizowania Prokuratorii Generalnej RP, której został prezesem, pełniąc tę funkcję nieprzerwanie do 1939 r. W 1923 r. objął urząd wiceprezesa Komisji Kodyfikacyjnej, której zadaniem było ujednolicenie kodeksów prawnych na terenie II RP. W 1926 r. został prezesem Rady Naczelnej Związku Naprawy Rzeczypospolitej. Po wybuchu II wojny światowej zaangażował się w działalność konspiracyjną. Współtworzył Związek „Wolność i Lud”, przekształcony w kwietniu 1941 r. w Związek Syndykalistów Polskich, w którym działał czynnie aż do śmierci. Zmarł 9 lutego 1944 r. Napisał m.in. O dzielnicowości w Polsce współczesnej (1921) i Politykę Polski Niepodległej (1922). Ośrodek Myśli Politycznej i Wydział Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ opublikowały jego wybór pism pt. Polityka Polski niepodległej.