Postać
Wincenty Kosiakiewicz 1863-1918

Urodził się 21 stycznia 1863 (według niektórych źródeł w 1860) w Warszawie, ukończył techniczną szkołę kolejową, a następnie w wieku 15 lat rozpoczął pracę w jako dozorca tunelu przy budowie linii kolejowej Dęblin-dąbrowa Górnicza. W 1885 r. debiutował jako aktor w łódzkim teatrzyku letnim Sellina w sztuce Żarcie scenicznym w jednej odsłonie. W późniejszym okresie, dzięki pomocy ze strony Dionizego Henkiela, opublikował powieść Janek, opowiadanie Nasz mały i tom nowel Widmo. Gdy w 1889 r. ukazał się kolejny zbiór nowel Druty telegraficzne, Kosiakiewicz zrezygnował z dotychczasowej pracy na kolei, skupiając się na pisaniu i rozpoczynając stałą współpracując m.in. z „Gazetą Polską”, „Kurierem Codziennym”, „Kurierem Warszawskim”, czy „Ateneum”. W latach 1890-1893 podróżował po Europie m.in. do Anglii, Francji, Szwajcarii i Włoch. W tym samym czasie kontynuował swoją edukację m.in. uczęszczając na wykłady z medycyny i socjologii w Zurychu oraz z matematyki i filozofii na paryskiej Sorbonie. W Paryżu przebywał również między 1895-1897 roku, pracując jako korespondent „Kraju”, wydawanego w St. Petersburgu. Po powrocie z Paryża początkowo przebywał w Petersburgu, by następnie przenieść się najpierw do Warszawy, a następnie do Milanówka. W 1898 r. wraz z Ludwikiem Straszewiczem założył „Kurier Polski” oraz współpracę z takimi pismami jak „Słowo” A. Donimirskiego i „Świat” S. Krzywoszewskiego oraz z prasą galicyjską. Z końcem 1905 r. stał się członkiem Stronnictwa Polityki Realnej. W późniejszym okresie zajął się tłumaczeniem m.in. dzieł Williama Jamesa oraz kardynała Desiré-Josepha Merciera. W 1910 jego 5 tomowa tragedia Dzwonnik została wyróżniona podczas konkursu im. Juliusza Słowackiego. Zmarł 16 listopada 1918 w Warszawie.