Postać
Walery Gostomski 1854-1915

Urodził się w 1854 r. w Borucinie na Kujawach w powiecie nieszawskim. Studiował na Uniwersytecie w Petersburgu oraz na Politechnice w Rydze. W 1893 r. został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Jako krytyk literacki Gostomski zadebiutował w 1886 r. ogłaszając studium pt. Pierwsza część Fausta. Ponadto był autorem studiów pt.: Żywot człowieka poczciwego M. Reja z Nagłowic oraz Arcydzieło komedii polskiej. W swojej działalności literackiej podejmował tematykę życia i twórczości Adama Mickiewicza. W latach 1890-1894 ogłosił szereg dzieł związanych z twórczością Mickiewicza z czego najważniejszymi są: Psychologiczna geneza Pana Tadeusza oraz Arcydzieło poezji polskiej, A. Mickiewicza „Pan Tadeusza”. W swoich pracach prezentował stanowisko krytyki polskiej końca XIX w., które w dużej mierze rozczarowane programem pozytywistycznym szukało rozwiązania w odrodzeniu religijności i narodowym mistycyzmie. Około 1905 r. Gostomski zainteresował się problematyką społeczną w literaturze. Swoje poglądy związane z tym zagadnieniem wyraził w broszurze Ponad stronnictwami wydanej 1907 r. w Warszawie. Gostomski polemizował w niej z tezami programowymi Narodowej Demokracji, ale podzielał stanowisko solidaryzmu społecznego i „wszechpolskości” co to sprawiło, że pomimo zarzutów przeciwko programowi narodowo-demokratycznemu pod koniec życia stał się członkiem tego stronnictwa. O jego zainteresowaniach społecznych świadczą także prace: Z głębi duszy polskiej. Wspomnienie o śp. Stefanie Kozłowskim (Kraków 1908) i Problemat pracy polskiej („Sfinks” 1911). Jako publicysta ogłaszał artykuły m.in. na łamach krakowskiego „Czasu”, w „Przeglądzie Narodowym”, „Kurierze Warszawskim” oraz „Gazecie Warszawskiej”. Zmarł 30 stycznia 1915 r. w Wiedniu.