Urodził się 25 października 1843 r. we Lwowie. W rodzinnym mieście ukończył gimnazjum. Zaraz po zdaniu matury w 1861 r. rozpoczął działalność publicystyczną wydając w środowisku uniwersyteckim tajne pisma o tematyce patriotycznej – „Znicz” i „Partyzanta”. Trafił za to na 4 miesiące do aresztu. W 1862 r. rozpoczął studia na lwowskim Wydziale Prawa, które wkrótce przerwał zaciągając się do powstańczego oddziału Leona Czachowskiego. W grudniu 1864 r. został ponownie aresztowany i skazany na dwa lata twierdzy w Ołomuńcu. Z końcem 1865 roku powrócił do Lwowa, gdzie po nieudanym powrocie na studia prawnicze, poświęcił się pracy publicystycznej i aktywności politycznej. Tę ostatnią związał ze środowiskiem Franciszka Smolki. Wkrótce później wszedł w skład kierownictwa założonego przez Smolkę Towarzystwa Narodowo–Demokratycznego. Swoje liczne artykuły i broszury publikował w wielu pismach galicyjskich, m.in. w „Tygodniku Naukowym i Literackim”, „Dzienniku Lwowskim", „Dzienniku Polskim”, „Gazecie Literackiej”, „Nowinach”. W 1867 roku założył pismo „Gmina”. Zwieńczeniem działalności publicystycznej Romanowicza było założenie w Krakowie w 1882 r., razem z A. Asnykiem i T. Rutkowskim, dziennika „Nowa Reforma”. W ostatnich dwóch dekadach XIX wieku Romanowicz był pięciokrotnie wybierany reprezentantem Sejmu Krajowego Galicji. Od 1889 zasiadał w Wydziale Krajowym, a w 1901 roku zasiadł w Radzie Państwa w Wiedniu. Zmarł 29 maja 1904 r. Główne prace: O stowarzyszeniach (1867), Środki podniesienia przemysłu w naszym kraju (1873), Wiadomości statystyczne o mieście Lwowie (1874), Sprawa polska i sprawa wschodnia (1876), Polityka stańczyków (1882), Dwie opinie (1891), Stronnictwo krakowskie o styczniowym powstaniu (1891). OMP wydał wybór pism Romanowicza Dwie opinie (Kraków 2007).